Doktor Mikrob – co pomyślałam, kiedy zobaczyłam tę grę? Przede wszystkim, że to będzie dla nas fajna, rodzinna rywalizacja. A później – że to gra wręcz „rzygająca tęczą”. I nie.. to nie jest negatywna opinia. Ja tam lubię, jak jest tak kolorowo, wręcz tęczowo. A tutaj.. te wszystkie mikroby jakieś takie przyjazne się wydają i to mi odpowiada.
Doktor Mikrob – 4 warianty gry
W kolorowym pudełeczku znajdziemy 4 małe, dzielone szalki Petriego, jedną dużą szalkę, 4 pęsety, 49 mikrobów, 54 karty badań i ilustrowaną książeczkę z zasadami. Nie jest ona szczególnie obszerna, dlatego bardzo łatwo i szybko można wszystko zrozumieć.
Doktor Mikrob – wariant podstawowy: Wariant podstawowy tej gry to taka trochę rozgrzewka. Na dużej szalce mają znajdować się wyłącznie mikroby, które zawodnicy muszą rozkładać pęsetami na swoich szalkach zgodnie z tym, co widzą na wylosowanej karcie. Zawodnik który ułoży odpowiednio mikroby i krzyknie „mam antidotum” zdobywa punkt.
Wariant pierwszy jest nieco trudniejszy. Tutaj na dużą szalkę dorzucamy wirusa. Wirus może być przekazywany od zawodnika do zawodnika wyłącznie po lewej stronie. Działa jak taka przeszkadzajka, bo nawet jeśli zawodnik ułoży odpowiednio mikroby na szalce, ale przeciwnik wrzuci mu przed krzyknięciem hasła wirusa, to nie zdobywa on punktu.
Wariant drugi zakłada, że zawodnicy mogą sobie przeszkadzać w rozgrywce wrzucając sobie nawzajem za pomocą pęset również inne mikroby. Wtedy na szalkach Petriego robi się naprawdę niezły bałagan i łatwo jest przeoczyć co tak naprawdę ważne zajmując się odrzucaniem kolorowych mikrobów.
Najtrudniejszy jest wariant mieszany. To już wyższa szkoła jazdy, jako że zawodnicy mogą przerzucać między sobą zarówno wirusa, jak i mikroby. Założenia pozostają takie same. Czyli wirus wędruje wciąż w lewą stronę, a mikroby wracają na dużą szalkę.
Gra jest naprawdę bardzo emocjonująca i wciągająca. Zdecydowanie na dłuższą rozgrywkę. Poniżej znajdziecie film z naszą recenzją i kilka zdjęć.
